افزودنی بتن کاهنده
این تحقیق به منظور بررسی اثر ملات مخلوط با عامل کاهنده انقباض (نوع پلی اکسی آلکیلن آلکیل اتر)، افزودنی منبسط کننده (نوع CaO) و خاکستر بادی (از این پس «SRA»، «EX» و «FA» است. علاوه بر این، پخت با بخار برای بهبود خواص ملات مورد مطالعه قرار گرفت.
آزمایش انقباض پلاستیک با استفاده از کرنش سنج تعبیه شده در 0.5 سانتی متر از سطح طبق استاندارد ASTM C1579-06 در سنین پایین انجام شد و پس از آن آزمایش انقباض کل و تست مقاومت فشاری انجام شد. نتایج آزمایش نشان داد که اختلاط هر دو EX و SRA باعث افزایش بزرگ شدن پلاستیک ملات در سنین پایین بیشتر از استفاده انحصاری از EX یا SRA می شود.
عمل آوری با بخار به کاهش انقباض پلاستیک در هنگام افزودن ملات با FA و SRA کمک می کند در حالی که افزودن EX باعث افزایش بزرگ شدن در مقایسه با پخت معمولی می شود. هنگامی که EX، SRA و FA همگی به مخلوط ملات اضافه می شوند، به دلیل افزایش بزرگ شدن بیشتر باید توجه زیادی شود. برای نمای مقاومت فشاری، پخت با بخار، مقاومت فشاری را در همه انواع مخلوط افزایش می دهد.
عمل آوری با بخار به طور قابل توجهی به افزایش مقاومت فشاری ملات با ترکیب EX، SRA و FA کمک می کند. با این وجود، آزمونهای XRD و SEM چنین بزرگنمایی را بر این اساس توضیح میدهند.
نکته مهم: بتن ریزی درهوای سردحتما ضد یخ بتن استفاده شود.اگر نمی دانید ضدیخ بتن چیست کلیک نماید.
معرفی:
انقباض و ترک خوردگی معمولاً زمانی رخ می دهد که ملات در مرحله سخت شدن است. چنین انقباضی هم از واکنش هیدراتاسیون و هم از محیط رخ می دهد. انقباض ملات را می توان به 2 مرحله اصلی یعنی سن اولیه (در 24 ساعت اول) و طولانی مدت (پس از 24 ساعت اول) تقسیم کرد .
ترک های سطحی ملات بیشتر در سنین اولیه ساخت رخ می دهد. ترکخوردگی سطح را میتوان از نظر انقباض پلاستیک اندازهگیری کرد و احتمال زیادی وجود دارد که ترکخوردگی در تمام قسمتهای ساختمان با سطح بالا مانند دیوار، کف، سقف و سکو رخ دهد.
توضیح داده شده است که انقباض پلاستیک به دلیل تبخیر سریع رطوبت روی سطح خمیر رخ می دهد که بر انقباض فوری در مرحله از پیش سخت شده تأثیر می گذارد در حالی که خمیر در این مرحله تقریباً به طور کامل قادر به انجام این کار نیست. تنش کششی نزدیک سطح را تحمل کنید در حالی که خمیر جمع می شود. هنگامی که تنش سخت تر از تحمل خمیر باشد، ترک خوردگی رخ می دهد. راه های زیادی برای کاهش انقباض ملات وجود دارد.
یکی از راهها استفاده از مواد معدنی افزودنی مانند خاکستر بادی (FA) و عامل کاهش انقباض (SRA) است که نوعی ماده شیمیایی است که با کاهش تنش مویرگی به کاهش کشش سطحی کمک میکند و از این رو، کاهش انقباض خمیر از نظر واکنش شیمیایی و محیط خارجی.
مواد افزودنی گسترده (EX) به طور کلی به کاهش انقباض ناشی از عوامل مختلف کمک می کنند، به عنوان مثال، بزرگ شدن ناشی از جذب آب و تشکیل منافذ و ساختار کریستالی در فرآیند واکنش هیدراتاسیون SRA و EX را می توان به سادگی در طول فرآیند اختلاط و بدون نیاز به تجهیزات اضافی اضافه کرد. با این وجود، افزودن چنین افزودنیهایی استحکام ملات را کاهش میدهد .
روشی برای افزایش استحکام این است که با دادن رطوبت و گرما به سیمان تازه قالب گیری شده، عمل آوری با بخار را انجام دهیم و به خمیر کمک می کند تا خشک نشود و تبخیر آب روی سطح را کاهش می دهد و همچنین باعث افزایش کاتالیزور بین آب و سیمان می شود.
استحکام خمیر به سرعت و برای افزایش کیفیت سطح .در نتیجه، عمل آوری با بخار برای افزایش استحکام هنگام افزودن مواد افزودنی مناسب در نظر گرفته می شود. با این حال، تعداد کمی از تحقیقات قبلی در رابطه با این مقاله وجود دارد و آن تحقیقات، پخت با بخار را پوشش نمیدهند.
بنابراین این تحقیق بر اثر ملات با SRA و EX اضافه شده از جمله FA با استفاده از محصولی که به راحتی در بازار یافت می شود و بر روی بخار پخت تحت فشار معمولی به منظور یادگیری تحمل پذیری و انقباض ملات تاکید می کند.
توجه: بتن شیمی زرین کوه از سال ۱۳۸۴ در زمینه فروش افزودنی های بتن به صورت مشاوره ای آغاز نموده است. دفترفروش شرکت بتن شیمی در مشهد مستقر است.
افزودنی های کاهنده انقباض:
در مهندسی عمران، افزودنی های کاهنده انقباض به طور فزاینده ای به عنوان یک استراتژی موثر برای کنترل اثرات مخرب انقباض بتن استفاده می شود. این افزودنی ها می توانند به کاهش خطر ترک خوردگی و سایر مشکلاتی که ممکن است از انقباض بیش از حد ایجاد شود کمک کنند. این مقاله مزایای افزودنی های کاهنده انقباض را از دیدگاه یک مهندس عمران، از جمله صرفه جویی در هزینه طولانی مدت و افزایش سطح یکپارچگی سازه بررسی می کند.
انقباض زودهنگام و طولانی مدت خشک شدن را می توان با افزودنی های کاهش دهنده انقباض به میزان قابل توجهی کاهش داد. این با پرداختن به مشکل خشک شدن انقباض که در منافذ و مویرگ های خمیر سیمان رخ می دهد، انجام می شود. این مواد افزودنی را نباید با مواد جبران کننده انقباض اشتباه گرفت، که معمولاً به میزان بیش از 5 درصد جرمی به خمیر سیمان اضافه می شود تا واکنش گسترده ای ایجاد کند که اثرات انقباض خشک شدن را کاهش دهد.
هنگامی که این مواد افزودنی در مرحله بچینگ به بتن وارد می شوند، می توان کاهش 30 تا 50 درصدی را هم در انقباض کوتاه مدت و هم در دراز مدت خشک شدن به دست آورد. این کار با رسیدگی به “علت” انقباض خشک شدن در مویرگ ها و منافذ خمیر سیمان انجام می شود.
افزودنی های کاهنده انقباض یک پیشرفت نسبتاً جدید در دنیای بتن هستند، اما آنها قبلاً از نظر توانایی خود در کنترل انقباض، نویدهای زیادی را نشان داده اند.
مواد افزودنی کاهش دهنده بتن:
در حالی که روش های سنتی مدیریت انقباض معمولاً شامل افزودن آب بیشتر به مخلوط بتن است، افزودنی های کاهش انقباض راه حل بسیار موثرتری ارائه می دهند. این افزودنی ها با کاهش مقدار آبی که قادر به تبخیر از بتن است می توانند به جلوگیری از ایجاد ترک و سایر عیوب کمک کنند.
علاوه بر دوام بهبود یافته ای که این افزودنی ها می توانند ارائه دهند، مزایای دیگری نیز دارند. یکی از مهمترین آنها پتانسیل صرفه جویی در هزینه های طولانی مدت است. با جلوگیری از ترک خوردگی و سایر اشکال آسیب، افزودنی های کاهنده انقباض می توانند به افزایش عمر سازه بتنی کمک کنند. این می تواند به صرفه جویی قابل توجهی در طول زمان منجر شود، زیرا هزینه های تعمیر و تعویض می تواند قابل توجه باشد.
از دیدگاه مهندسی عمران، افزودنیهای کاهنده انقباض تعدادی از مزایای واضح را ارائه میدهند. آنها می توانند به بهبود دوام سازه های بتنی کمک کنند، در حالی که پتانسیل صرفه جویی در هزینه های طولانی مدت را نیز فراهم می کنند. علاوه بر این، استفاده از این افزودنی ها می تواند سطح یکپارچگی ساختاری را افزایش دهد و آنها را به گزینه ای ایده آل برای طیف گسترده ای از کاربردها تبدیل کند.
توجه به این نکته مهم است که افزودنی های کاهنده انقباض راه حلی برای انقباض بتن نیستند. آنها باید به عنوان بخشی از یک استراتژی جامع کنترل انقباض استفاده شوند که شامل اقدامات دیگری مانند جرم گیری حرارتی و پخت است. با این حال، در صورت استفاده صحیح، می توانند ابزاری ارزشمند برای جلوگیری از اثرات مضر انقباض بتن باشند.
افزودنی های کاهنده انقباض تاثیر منفی بر کارایی بتن ندارند. البته مقدار افزودنی مایع باید بخشی از آب اختلاط باشد. این افزودنی ها گهگاه می توانند از ایجاد استحکام اولیه و دیررس جلوگیری کنند. حداکثر کاهش قدرت بین 12 تا 15 درصد پس از 28 روز با استفاده از دوزهای مناسب امکان پذیر است. با این حال، این بستگی به نوع افزودنی مورد استفاده دارد.
توجه: همه انواع افزودنی ها تحت پوشش استاندارد EN 934 قرار نمی گیرند. افزودنی های بتن زیر آب، افزودنی های کاهنده انقباض، افزودنی های بازدارنده خوردگی، مواد کمکی پمپاژ، افزودنی های کاهنده جداسازی، افزودنی های کف ساز، افزودنی های بتن نیمه خشک.
مزایای استفاده از افزودنی های کاهش دهنده انقباض:
ظرفیت افزودنی بتن کاهنده انقباض برای به حداقل رساندن ترک ها به آن اجازه می دهد تا هم انقباض و هم پیچش را کاهش دهد.
تعداد ترک ها را در سازه های حساس به نشتی کاهش می دهد.
کاهش اتلاف پیش تنیدگی در کاربردهای پیش تنیدگی.
افزودنی بتن کاهنده انقباض تاثیر سنگدانه های با انقباض بالا را جبران می کند. در این مورد، مقایسه هزینه بین هزینه افزودنی بتن کاهنده انقباض و سنگدانه با کیفیت خوب باید انجام شود تا گزینه اقتصادی مشخص شود.
افزودنی های کاهنده انقباض را می توان در شرایطی استفاده کرد که ترک خوردگی انقباض می تواند منجر به مشکلات دوام شود یا جایی که تعداد زیادی اتصالات جمع شدگی به دلایل اقتصادی یا فنی نامطلوب است.
در جایی که از بتن جدید برای تقویت یا تعمیر سازه های موجود استفاده می شود، افزودنی های کاهش دهنده انقباض می توانند خطر ترک خوردگی را در محیطی که می تواند بسیار مهار شده باشد کاهش دهد.
مکانیسم کاهش انقباض:
مکانیسمی که در آن مواد افزودنی کاهش انقباض عمل می کنند منحصر به فرد است. هنگامی که آب اضافی از سطح بتن پس از قرار دادن، فشرده شدن، تکمیل و عمل آوری شروع به تبخیر می کند، یک رابط هوا / آب یا “منیسک” در داخل مویرگ ها یا منافذ خمیر سیمان بتن ایجاد می شود.
از آنجایی که آب کشش سطحی بسیار بالایی دارد، این امر باعث وارد شدن تنش به دیواره های داخلی مویرگ ها یا منافذی که منیسک در آن ایجاد شده است، می شود.
این تنش به شکل یک نیروی کششی به سمت داخل است که تمایل دارد مویرگ یا منافذ را ببندد. بنابراین، حجم مویرگ کاهش می یابد که منجر به جمع شدن خمیر سیمان در اطراف سنگدانه ها می شود که منجر به کاهش کلی حجم می شود.
مواد افزودنی کاهنده انقباض با تداخل در شیمی سطح فصل مشترک هوا/آب در داخل مویین یا منافذ عمل می کند، اثرات کشش سطحی را کاهش می دهد و در نتیجه انقباض را با تبخیر آب از داخل بتن کاهش می دهد.
دوز:
نرخ استفاده با طرح های دسته ای و محتوای آب متفاوت است اما معمولاً بین 8 تا 25 درصد متغیر است. انتخاب یک دوز مناسب به سطح انقباض مورد نظر، میزان تأخیر در تنظیم قابل قبول و شرایط پخت بستگی دارد.
اثرات بر بتن تازه:
هنگامی که 2% از این افزودنی بدون تنظیم به مخلوط بتن اضافه می شود، ارزش اسلامپ افزایش می یابد.
ممکن است سرعت هیدراتاسیون را کمی به تاخیر بیندازد و زمان گیرش را یک ساعت افزایش می دهد.
. اگر مواد افزودنی کاهنده بتن و افزودنی حباب هوا با هم اضافه شوند، باید مقدار بیشتری از افزودنی حباب هوا برای دستیابی به محتوای هوای تعیین شده استفاده شود.
اثرات بر بتن سخت شده:
کاهش انقباض 30 تا 50 درصد. این کاهش تحت تأثیر شرایط محیطی، طراحی مخلوط و مواد مورد استفاده قرار می گیرد.
باعث کاهش مقاومت فشاری بتن می شود. نشان داده شده است که اختلاط 2% از افزودنی کاهنده انقباض منجر به کاهش 15% استحکام در 28 روز می شود. کاهش مقاومت را می توان با کاهش نسبت آب به سیمان یا افزودن مخلوط کاهنده آب با برد بالا جبران کرد.
راه اندازی آزمایشی:
در طول مطالعه حاضر از چندین روش آزمون استفاده شد. آزمایشات کالریمتر نیمه آدیاباتیک (NTNU-box، نمونه های 15 لیتری) برای تعیین تکامل حرارت هیدراتاسیون بتن ها انجام شد. جعبه NTNU از یک جعبه تخته چندلایه تشکیل شده است که از هر طرف توسط فوم 100 میلی متری عایق شده است.
در طول آزمایش، جعبه در هوا در دمای 38 درجه سانتی گراد نگهداری شد و دمای هوا و بتن به مدت 5 روز به طور مداوم اندازه گیری شد. توسعه دمای اندازه گیری شده بیشتر با استفاده از اصل بلوغ به توسعه گرمای همدما تبدیل شد. اتلاف حرارت به محیط با فرض اینکه جریان گرما از جعبه متناسب با اختلاف دمای بین بتن و محیط است، جبران شد. ضریب تناسب “عامل خنک کننده” نامیده می شود و می تواند اندازه گیری یا محاسبه شود.
سه روش تست مختلف برای اندازهگیری تغییرات حجم در سنین پایین برای مخلوطهای مورد بررسی مورد استفاده قرار گرفت: روش SINTEF، سیستم تست تنش دما (TSTM) و سیستم تغییر شکل آزاد (FD). تنظیمات تست در ادامه توضیح داده شده است.
یک روش تست استاندارد توسعه یافته در SINTEF، “روش SINTEF”، برای اندازه گیری انقباض طولانی مدت خشک شدن و تغییر شکل خودزا (AD) تحت شرایط دمای ایزوترمال 20 درجه سانتی گراد استفاده شد. نمونه های 100 × 100 × 500 میلی متر ریخته گری و پس از 24 ساعت قالب گیری شدند.
بلافاصله پس از قالب گیری، نمونه ها به دقت در ورقه های پلاستیکی نازک و فویل آلومینیومی پیچیده شدند تا از خشک شدن خارجی جلوگیری شود. هفت روز پس از ریختهگری، نیمی از نمونهها باز شده و در معرض خشک شدن خارجی قرار گرفتند. تغییر شکل توسط یک کشش سنج دستی در فاصله بین پیچ و مهره های فولادی که به صورت مرکزی در هر انتها قرار گرفته اند اندازه گیری شد. همه اندازهگیریها در 24 ساعت شروع شد و تغییر شکل و کاهش وزن به عنوان بخشی از روش استاندارد ثبت شد. نمونه ها در یک محیط ثابت تقریباً 20 درجه سانتی گراد و 50 درصد RH نگهداری شدند.
سیستم TSTM در NTNU از یک دکل اتساع و یک دستگاه تست تنش دما (TSTM) تشکیل شده است. هر دو دکل با دما کنترل می شوند: قالب مس توسط لوله های مسی 5 میلی متری با آب در حال گردش متصل به یک واحد کنترل دما Julabo FP45 احاطه شده است.
این تنظیم کنترل دقیق دمای بتن را در طول آزمایش فراهم می کند. دکل اتساع، تغییر شکل آزاد، یعنی اتساع حرارتی (TD) و تغییر شکل خودزا (AD)، یک نمونه بتن 100 × 100 × 460 را اندازه گیری می کند. TSTM برای اندازه گیری تنش تولید یک نمونه بتنی در طول فاز سخت شدن تحت یک درجه مهار انتخابی (R) ساخته شده است.
در طول آزمایش، نمونه ها در برابر خشک شدن خارجی توسط دو لایه پلاستیک و همچنین فویل آلومینیومی عایق بندی شدند. آزمایشها در هر دو شرایط همدما 20 درجه سانتیگراد و شرایط پخت دمای واقعی انجام شد، که در آن دومی نشان میدهد که نمونهها در معرض تاریخچه دمایی نیمه آدیاباتیک خود قرار گرفتهاند که بخش ساختاری معینی را نشان میدهد.
اندازه گیری تغییر طول در دکل اتساع تقریباً 2 ساعت پس از اختلاط آغاز شد، در حالی که اندازه گیری های توسعه تنش در TSTM حدود 6 ساعت پس از اختلاط آغاز شد.
سیستم FD از هفت دکل از نوع مشابه دکل Dilation تشکیل شده است. سیستم FD انقباض خودزا را در شرایط پخت همدما در دمای 20 درجه سانتی گراد بر روی منشورهای مهر و موم شده با ابعاد 100 × 100 × 500 میلی متر اندازه گیری می کند. اندازه گیری تغییر طول تقریباً 2 ساعت پس از اختلاط، یعنی قبل از زمان تنظیم آغاز شد. هر دو سیستم TSTM و سیستم FD در معرض یک محیط ثابت تقریباً 21 درجه سانتیگراد و 40٪ RH هستند.
روش SINTEF، دکل اتساع و سیستم FD به طور موازی برای اندازه گیری AD در چندین برنامه آزمایشی استفاده شده است. سه راهاندازی آزمایشی نشان دادهاند که وقتی در ۲۴ ساعت صفر میشوند، توافق بسیار خوبی را برای جبران زمان راهاندازی متفاوت دارند.
علاوه بر این، دکل اتساع از طریق تعداد قابل توجهی آزمایش ثابت کرده است که تکرارپذیری بسیار خوبی را برای شرایط دمایی همدما و واقعی ارائه می دهد. 12 ، 15 – 17 سه آزمایش همدما اسمی یکسان در دستگاه Dilation Rig انجام شده توسط 12 انحراف استاندارد تنها 4.0 و 3.0 میکروکرنش را پس از 48 و 240 ساعت به ترتیب نشان دادند. نتایج مربوط به سه آزمایش همدما اسمی یکسان تحت شرایط دمای واقعی 2.2 و 2.1 میکروکرنش پس از 48 و 144 ساعت بود.
دکل اتساع کل تغییر شکل آزاد، یعنی اتساع حرارتی و تغییر شکل خودزا را اندازه گیری می کند. از این رو، برای آزمایشهای TSTM که تحت یک تاریخچه پخت دمای واقعی قرار گرفتند، توسعه AD با کم کردن اتساع حرارتی از تغییر شکل کل اندازهگیریشده، با استفاده از ضریب انبساط حرارتی (CTE) و توسعه دمای اندازهگیریشده استنتاج شد.
در مطالعه حاضر، از ساده سازی اغلب استفاده شده از یک CTE ثابت در طول زمان استفاده شد. برای هر بتن، یک CTE متوسط با اعمال حلقههای دما در پایان آزمایشهای TSTM تعیین شد. این سادهسازی “CTE ثابت” باعث عدم دقت کمی در AD استنتاج شده میشود.
با این حال، این تنها تأثیر محدودی بر توسعه تنش خواهد داشت، زیرا تفاوت اولیه بین منحنیهای AD در مرحلهای رخ میدهد که مدول E هنوز نسبتاً کم است. 18 علاوه بر این، یک نادرست کوچک در AD تنها بخش کوچکی از تغییر شکل آزاد کل (TD + AD) را تشکیل میدهد که نوبت به تغییر شکل و تمایل به ترک در سنین پایین میرسد.
بنابراین نکته اصلی این است که CTE ثابت فعلی مورد استفاده، ویژگی های اساسی AD حاصل را تغییر نمی دهد، با این حال ممکن است کمی بیش از حد (به شکل یک جابجایی موازی اولیه) توسعه AD واقعی را تخمین بزند. 12 در شرایط همدما، AD مستقیماً از اندازهگیریها پیدا میشود و بنابراین به CTE بستگی ندارد.
مواد و برنامه تجربی:
سه بتن در مطالعه حاضر مورد آزمایش قرار گرفتند: یک بتن مرجع “ANL Ref.” ساخته شده از سیمان CEM I 52.5 LA، بتن خاکستر بادی “ANL FA” ساخته شده با سیمان خاکستر پرتلند CEM II/AV 42.5 N (16.6% خاکستر بادی)، و بتن سرباره “Slag” ساخته شده با CEM III/B 42.5 N (68 درصد سرباره). همه بتن ها دارای نسبت آب به اتصال دهنده 0.4 و حجم خمیر سیمان 292 L/m3 بودند . بتن ها همچنین حاوی 5٪ دوده سیلیس (به وزن سیمان + سیلیس) بودند که در حدود 3٪-5٪ دوده سیلیسی تعیین شده برای تاسیسات زیرساختی نروژ است.
نتایج آزمون و بحث:
محتوای هوا، چگالی و اسلامپ پس از اختلاط اندازه گیری شد، افزودن 1% SRA باعث کاهش محتوای هوای هر سه بتن شد، در حالی که چگالی و اسلامپ بیتأثیر باقی ماندند. برای مثال، کاهش مشابهی در محتوای هوا نیز قبلاً گزارش شده است. 5 ، 22 قدرت مرجع، یعنی قدرت مکعب 28 روزه، نیز اندازه گیری شد، و هیچ کاهش سیستماتیک ناشی از SRA در قدرت مشاهده نشد.
یکی از مخلوطهای ANL FA کاهش 7 درصدی در استحکام را تجربه کرد، در حالی که یکی از مخلوطهای Slag به دلیل SRA، 5 درصد افزایش قدرت داشت. برای سه مخلوط باقی مانده، کاهش استحکام بین 1 تا 3 درصد مشاهده شد. با این حال، این انحراف محدود در نظر گرفته شد، و همچنین می تواند ناشی از پراکندگی طبیعی در نتایج آزمایش باشد.
در مطالعه حاضر، زمان شروع ایجاد استرس کاملاً تحت تأثیر SRA، جدول 1 قرار نگرفت ، و این با یافتهها و درک کلی که SRA فرآیند هیدراتاسیون را به تعویق میاندازد و به تأخیر میاندازد، در تضاد است. 9 با این حال باید به خاطر داشت که تفاوت های قابل توجهی بین ترکیب شیمیایی SRA های مختلف وجود دارد، واقعیتی که مقایسه مستقیم با مطالعات قبلی را پیچیده می کند.
خلاصه و نتیجه گیری:
انقباض خشک شدن، تغییر شکل خودزا و ایجاد تنش محدود برای بتنهای با و بدون 1% SRA اندازهگیری شد.
تغییر شکل خودزا با سه روش مختلف اندازهگیری شد: روش SINTEF، سیستم FD و سیستم TSTM. روشها توافق بسیار خوبی را نشان دادند.
مشخص شد که SRA یک کاهش دائمی در انقباض خشک شدن و تغییر شکل خودزا برای هر سه بتن مورد بررسی ارائه میدهد. از این رو، SRA می تواند اقدام مهمی برای جلوگیری از ترک خوردگی انقباضی و ترک در سنین پایین در سازه های بتنی انجام دهد.
به طور کلی، مشخص شد که بتن سرباره بالاترین اثر SRA را با توجه به تغییر شکل خودزا و انقباض خشک شدن دارد.
تغییر شکل خودوژن انگیزه اصلی ترک در سنین پایین برای بتن سرباره بود، در حالی که اتساع حرارتی مکانیسم اصلی برای ANL FA بود. از این رو، افزودن 1% SRA کاهش واضحی در تمایل به ترک خوردن برای بتن سرباره ایجاد کرد، در حالی که اثر SRA بر ترکخوردگی در سنین پایین برای بتن خاکستر بادی کمتر مشخص بود.
به طور کلی، مدلهای مدل کد 2010 تغییر شکل خودزای اندازهگیری شده را بسیار دستکم گرفتند و انقباض خشک شدن را تا حدودی بیش از حد تخمین زدند. نتایج بهدستآمده بیشتر بر نیاز به مدلهای جدید و یک تابع زمان بهروز مبتنی بر پایگاههای داده جامعتر، به منظور مدلسازی دقیق تغییر شکل خودزا و انقباض خشککننده برای نسل جدید بتنها تأکید میکند.
نتایج حاصل از مطالعه حاضر بر اهمیت گنجاندن اندازهگیریهای تغییر شکل خودزا قبل از 24 ساعت و همچنین اهمیت اندازهگیری تغییر شکل خودزا در شرایط پخت دمای واقعی تأکید میکند.
برای کسب اطلاعات بیشتر درمورد شرکت بتن شیمی زرین به لینک زیر مراجعه نمایید:
https://www.linkedin.com/in/beton-shimi-119862257/