تأثیر آب دریا برای اختلاط و عمل آوری بر روی بتن سازه ای
خلاصه
در این مقاله اثرات اختلاط و عمل آوری بتن با آب دریا بر مقاومت های فشاری، کششی، خمشی و باندی بتن بررسی شده است. مخلوطهای بتن با سنگدانههای درشت، نسبت سیمان و انواع مختلف تهیه شده است.
شش گروه از مخلوط بتن در آب شیرین مخلوط و پخت شدند، شش گروه در آب دریا مخلوط و پخت شدند، در حالی که چهار گروه با آب شیرین مخلوط و در آب دریا پخت شدند. نشان داده شد که مقاومت فشاری و متعاقباً سایر مقاومتهای مربوط به بتن برای نمونههای مخلوط و پخته شده در آب دریا در سنین اولیه تا 14 روز افزایش مییابد، در حالی که کاهش قطعی در مقاومتهای مربوطه برای سنین بیش از 28 روز و تا 90 سال مشاهده شد.
روزها کاهش استحکام با افزایش زمان قرار گرفتن در معرض افزایش می یابد، که ممکن است به دلیل تشکیل کریستالیزاسیون نمک باشد که بر افزایش استحکام تأثیر می گذارد.
1. معرفی
بتن عملکرد ساختاری و دوام بسیار خوبی دارد، اما زمانی که در معرض یک محیط دریایی قرار می گیرد، تحت تأثیر زوال زودهنگام قرار می گیرد. شایع ترین علت خرابی، خوردگی آرماتورهای فولادی، همراه با نهال های بعدی بتن است.
بنابراین انتخاب مواد، طراحی اختلاط و جزئیات مناسب آرماتورها پارامترهای اساسی در تولید بتن سازه دریایی بادوام هستند.
پیشنهادی: میتوانید برای مطالعه مقاله انواع ترک در بتن کلیک نمایید.
دوام بتن به طور کلی به عنوان توانایی آن در مقاومت در برابر اثرات و تأثیرات محیطی در حین انجام عملکرد مورد نظر در نظر گرفته می شود. زوال شیمیایی بتن در معرض آب دریا موضوع مورد علاقه محققان بتن در چند دهه اخیر بوده است و یافته ها حقایق بسیار مهمی را آشکار کرده است، اما همچنان موضوعی پویا برای مطالعه و تحقیقات بیشتر باقی مانده است.
ترکیبات شیمیایی اولیه آب دریا یون های کلرید، سدیم، منیزیم، کلسیم و پتاسیم هستند. در آب دریا که حاوی حداکثر 35000 ppm نمک های محلول است، کلرید سدیم (NaCl) تا حد زیادی نمک غالب است (حدود 88٪ وزن نمک ها).
مقدار pH آب دریا بین 7.4 تا 8.4 متغیر است. خوردگی فولاد تقویتکننده کمتر از PH 11 اتفاق میافتد. بنابراین، در مواردی که بتن در معرض محیط شدید قرار میگیرد، سیمان باید قلیاییت خود را تامین کند.
واکنش های شیمیایی آب دریا روی بتن عمدتاً به دلیل حمله سولفات منیزیم (MgSO4) است. سولفات پتاسیم و منیزیم (K2SO4 و MgSO2< /span>)، که واکنش را مجبور به تشکیل گچ می کند (Swamy 2 ) به ویژه آسیب رسان است و هیدروکسید منیزیم محلول را تشکیل می دهد (Mg(OH)4S).
یون های کلرید می توانند به داخل بتن نفوذ کرده و باعث خوردگی سریع آرماتورها شوند. واکنش شیمیایی خمیر سیمان با محتوای کلرید بالای آب دریا عموماً خفیف است و دلیل اصلی نگرانی نیست.
یونهای سدیم و پتاسیم ممکن است واکنش سنگدانه قلیایی را در صورت استفاده از انواع واکنشدهنده ایجاد یا تشدید کنند، و یونهای سولفات و منیزیم باعث تضعیف خمیر سیمان میشوند.
طبق آئین نامه ساختمانی ACI 318-83، قرار گرفتن در معرض سولفات با آب دریا به عنوان متوسط طبقه بندی می شود، در حالی که حمله سولفات به عنوان شدید طبقه بندی می شود، زمانی که غلظت یون سولفات بالاتر از 1500 میلی گرم در لیتر باشد.
سیمان پرتلند نوع II ASTM با حداکثر 10% آلومینات تری کلسیم (C3A) و با حداکثر نسبت آب به سیمان 0.5 در بتن با وزن معمولی برای استفاده در این مورد مجاز است.
با این حال، در مورد استفاده از آب دریا به عنوان آب مخلوط اختلاف نظر وجود دارد. در صورتی که سازه در معرض هوا قرار گیرد، خطر خوردگی فولاد تقویتکننده تعبیهشده را افزایش میدهد. بیشترین تأثیر مخرب آب دریا بر سازه های بتنی از اثر کلریدها بر روی آرماتورهای فولادی و تجمع نمک ها ناشی می شود.
تعدادی از مطالعات اثرات اختلاط و پخت آب دریا را بر مقاومت فشاری ملات سیمان-ماسه و بتن مربوطه نشان دادهاند. تحقیقات نشان می دهد که آب دریا برای اختلاط و پخت بتن ساده و بتن مسلح در شرایط دریایی مناسب نیست .
با این حال، بتن ساخته شده با آب دریا ممکن است مقاومت اولیه بالاتری نسبت به بتن معمولی داشته باشد و کاهش مقاومت با افزایش سن را می توان با کاهش نسبت آب به سیمان جبران کرد و بررسی ریزساختاری بتن نمک های کلروآلومینات را در برخی ترک ها تشخیص داد.
طبق گزراشات انجام شده افزودن لوم به مخلوط بتن می تواند مقاومت فشاری بتن را در شرایط عادی افزایش دهد و عملکرد بتن سخت شده را برای مقاومت در برابر محیط های تهاجمی آب شور دریا افزایش دهد.
مطالعات اخیر نشان داد که کامپوزیت ها همیشه در برابر محیط های دریایی مقاوم هستند،
و اینکه سطح جایگزینی سنگدانه های ریز با سرباره کوره بلند زمینی و پوکه بازالتی زمینی، تأثیر مفیدی بر کاهش مقاومت فشاری ناشی از حمله آب دریا و ارزش سایش داشت.
بررسی ها نشان می دهد که بتن عمل آوری شده در محلول با سولفات سدیم به دلیل محتوای پرکننده سنگ آهک در مخلوط های بتن، از دست دادن بیشتر جرم بتن رنج می برد. مطالعه جدیدتر عملکرد بتن تحت حمله سولفات را مشاهده کرد.
تحقیقات نشان می دهد که عملکرد باید به چندین پدیده تقسیم شود: جذب و انتشار سولفات و تأثیر شرایط محیطی. مطالعه انجام شده اهمیت کنترل نسبت آب به سیمان و نفوذپذیری بتن در به حداکثر رساندن دوام بتن را تأیید می کند.
این مطالعه اهمیت نسبت مناسب آب به کل مواد سیمانی و نفوذپذیری حاصل را به عنوان عوامل اولیه تعیین کننده عملکرد در مواجهه با فضای باز تایید کرد. علاوه بر این، استفاده از نسبت آب به سیمان کم، بیشترین مقاومت را در برابر حمله سولفات به بتن ایجاد میکند و ترکیب سیمان پرتلند از اهمیت کمتری برخوردار است زیرا به عملکرد در محلولهای سولفات مربوط میشود.
علاوه بر این، فرآیند کریستالیزاسیون نمک بتن در مقایسه با واکنش شیمیایی آلومیناتهای حاصل از هیدراتاسیون سیمان و سولفات از منابع خارجی، دلیل اصلی نگرانی است. در واقع، بتن میتواند در اثر تنشهای ناشی از تبلور نمکها در منافذ تخریب شود.
برخی از مطالعات نشان میدهند که محتوای سیمان میتواند اثر تهاجمی نسبت آب به سیمان پایین را کاهش دهد و کارایی بیشتری به مخلوط بدهد و همچنین استحکام باند را در بین اجزای بتن افزایش دهد.
با محتویات سیمان زیاد، عمل ریز ترک همراه با عمل کریستالیزاسیون عمل میکند و منجر به کاهش استحکام در سنین پایینتر از آنچه که عمل کریستالیزاسیون تنها عامل حاکم باشد، میشود.
بررسی و کار بیشتر در مورد استفاده از آب دریا برای مخلوط بتن توصیه می شود، زیرا سیاره زمین با کمبود چشمگیر منابع آب خالص خالص برای کارهای ساختمانی آینده مواجه است و استفاده از آب دریا برای توسعه بتن بادوام با عملکرد پایدار بسیار مفید خواهد بود. .
2 مطالعه تجربی
این مطالعه تجربی با استفاده از مخلوطهای مختلف بتن مخلوط و عملآوریشده در آب شیرین و آب دریا به منظور تعیین تأثیر شرایط پخت برای تعیین مقاومت بتن، یعنی مقاومت فشاری، مقاومت کششی، مقاومت خمشی و استحکام باند انجام شد. متغیرهای مورد مطالعه مخلوط بتن عبارت اند از محتوای سیمان، نوع سیمان و نوع سنگدانه.
پیشنهادی : می توانید برای خرید ضد یخ بتن شیمی کلیک نمایید.
2.1 طراحی مخلوط بتن
شانزده مخلوط بتن (A-P) در مطالعه حاضر در نظر گرفته شد. شش مخلوط در آب شیرین (ff)، شش مخلوط بتن در آب دریا (ss) مخلوط و پخت شدند و چهار مخلوط آخر با آب شیرین مخلوط و در آب دریا (fs) پخت شدند.
مخلوطهای بتن در سنین 7، 14، 28 و 90 روزه برای آزمایشهای فشاری مورد آزمایش قرار گرفتند. آنها همچنین در 28 و 90 روز برای تست کششی، خمشی و پیوند مورد آزمایش قرار گرفتند.
نمونه های آزمایش با استفاده از دو نوع سیمان ریخته گری شدند: سیمان پرتلند معمولی (OPC) و سیمان مقاوم در برابر سولفات (SRC). نسبت مخلوط 1:2:4 با شن و دولومیت به عنوان سنگدانه های درشت استفاده شد.
حداکثر اندازه اسمی سنگدانه های درشت 22 میلی متر و نسبت ماسه به شن 1:2 بود. نسبت آب به سیمان گرفته شده 0.45 بود. محتویات سیمان مورد استفاده 350، 400 و 450 کیلوگرم بر متر بود.
آب شیرین مورد استفاده برای اختلاط و عمل آوری نمونه های بتن، آب آشامیدنی بر اساس ASTM C190 بود و از آب دریا حاوی حدود 40000 ppm نمک های محلول با مقدار pH حدود 8.2 استفاده شد.
اسلامپ هدف 50 تا 70 میلیمتر برای همه مخلوطها انتخاب شد و همه مواد مورد نیاز برای آمادهسازی بتن بر اساس نسبتهای مورد نیاز وزن شدند.
تمام نمونهها پس از 24 ساعت ریختهگری دوباره قالبگیری شدند و تا تاریخ آزمایش پس از 7، 14، 28 و 90 روز در مایع پخت نگهداری شدند.
2.2 استانداردهای نمونه
مکعبهای بتنی استاندارد 150 × 150 × 150 میلیمتر برای اندازهگیری مقاومت فشاری استفاده شد. سیلندرهای بتنی برای اندازه گیری مقاومت کششی شکافته 150 × 300 میلی متر 2 و تیرهای بتنی در 600 × 100 × 100 میلی متر برای تعیین مقاومت خمشی استفاده شد.
آزمایش بیرون کشیدن با استفاده از یک میله فولادی با کشش بالا با قطر 20 میلی متر که در مرکز یک مکعب بتنی استاندارد 150 × 150 × 150 میلی متر تعبیه شده است انجام شد3.
3. نتایج و بحث
پس از ریختهگری و قالبگیری مجدد نمونههای بتنی، مشاهده شد که نمونههای مخلوط شده و عملشده در آب دریا دارای سطوح تیرهتری نسبت به نمونههای مرجع مخلوط و پختشده در آب شیرین هستند. علاوه بر این، رسوبات نمک بر روی سطح نمونه های پخته شده در آب دریا تشکیل شد.
مقاومت فشاری
شرایط اختلاط و پخت
افزایش محسوس و مقاومت فشاری اولیه برای مخلوطهای (ss) و (fs) در مقایسه با مخلوطهای کنترل (ff) تا سن 7 روز به دست آمد. سپس، نرخ افزایش قدرت در نمونههای کنترل (ff) سریعتر از نمونههای (ss) و (gs) بود.
در 14 روز، تمام مخلوط های بتن افزایش جزئی در مقاومت فشاری ثبت کردند، اما نرخ افزایش در مخلوط (ff) و (ss) بالاتر از مخلوط (fs) بود. در 28 روز، میزان استحکام به دست آمده همچنان در حال افزایش بود و مقاومت فشاری قابل توجهی برای همه مخلوط ها مشاهده شد.
با این حال، در 90 روز، نرخ قدرت به دست آمده کاهش یافته است، به خصوص برای (ss) و (fs) مخلوط، کاهش مقاومت فشاری در داخل و بعد از 90 روز برای مخلوط های (ss) از 3.8٪ تا 14.5٪ در مقایسه با مقادیر مقاومت فشاری مخلوط ها (ff) متغیر بود. این ممکن است به دلیل تبلور نمک در آب دریا باشد.
نتایج نشان می دهد که اختلاط بتن با آب شیرین قبل از عمل آوری در آب دریا، مقاومت فشاری بتن را بهبود می بخشد.
مقاومت فشاری در 7 و 14 روز به ترتیب حدود 3-10٪ و 1-4٪ برای مخلوط های بتن مخلوط و پخته شده در آب دریا برای محتویات مختلف سیمان افزایش می یابد. هنگام استفاده از شن یا دولومیت به عنوان سنگدانه درشت با محتوای سیمان 350 کیلوگرم در متر، درصد افزایش 15٪ و 14٪ در 7 و 14روز است .
کاهش مقاومت فشاری 7-10٪ و 10-13٪ در مخلوط هایی با محتوای سیمان به ترتیب 400 و 450 کیلوگرم بر متر قابل توجه است. در مقابل، کاهش قابل توجهی در مقاومت فشاری به ترتیب 5-7٪ و 25-35٪، در 28 و 90 روز آشکار است.
مقاومت فشاری 9 تا 14 درصد برای مخلوطهای بتن مخلوط شده با آب شیرین و پخت در آب دریا در سنین مختلف پخت کاهش یافت. در نتیجه، اختلاط و عمل آوری بتن در آب دریا، مقاومت فشاری اولیه را افزایش می دهد، اما آب دریا تأثیر منفی بر مقاومت فشاری بتن در سنین بالای 28 روز دارد.
محتوای سیمان
محتوای سیمان افزایش محسوسی در مقاومت فشاری بتن نشان میدهد که محتوای سیمان از 350 کیلوگرم بر متر به 450 کیلوگرم بر متر افزایش یابد.
پیشنهادی: برای مطالعه ی مقاله بتن ریزی در هوای سرد کلیک نمایید.
زمانی که شن یا دولومیت به عنوان سنگدانه درشت استفاده می شود. میانگین مقاومت فشاری در 28 روز، در مقایسه با مقاومت های متناظر در 7، 14 و 90 روز، به ترتیب بین 70 تا 91، 90 تا 99 درصد و 73 تا 110 درصد، برای همه مخلوط ها نشان داده شده است.
میانگین درصد افزایش مقاومت فشاری به دلیل استفاده از محتوای سیمان 400 کیلوگرم بر متر به جای 350 کیلوگرم بر متر و 450 kg/m3 به جای 400 kg/m3 6% تا 11% برای سنین مختلف برای بتن مخلوط و عمل آوری شده در آب شیرین است.
با استفاده از آب دریا در اختلاط و عمل آوری بتن، درصد افزایش مقاومت فشاری در سنین مختلف بین 6 تا 15 درصد بود. می توان نتیجه گرفت که افزایش محتوای سیمان منجر به ایجاد بتن با مقاومت بالاتر در برابر حمله آب دریا و محلول ها و نمک های شیمیایی می شود زیرا محتوای سیمان بالاتر به معنای ماتریس سیمان بیشتر در معرض نمک های موجود در آب دریا و کارایی بهتر مخلوط است. و افزایش استحکام پیوند بین اجزای بتن، از دست دادن قدرت کند خواهد شد. بنابراین، می توان نتیجه گرفت که مقاومت در برابر همه اشکال احتمالی زوال با استفاده از محتوای سیمان بالاتر به طور مشخص بهبود می یابد.
نوع سیمان
مکعب های مخلوط بتن (M، N، O و P) از نظر فشاری آزمایش شدند و میانگین مقاومت فشاری نهایی به منظور مطالعه تأثیر نوع سیمان بر مقاومت فشاری تعیین شد. مقادیر به دست آمده از مقاومت فشاری متوسط در آورده شده است.
میانگین مقاومت فشاری در روزهای 7، 14 و 90 نسبت به مقاومت فشاری مربوطه در روز 28 از 75 تا 110 درصد به دلیل تغییر نوع سیمان است. میانگین مقاومت فشاری بتن مقاوم در برابر سولفات بدون توجه به شرایط عمل آوری همانطور که در شکل نشان داده شده است از 5% به 27% افزایش یافته است.
افزایش مقاومت فشاری بتن در اثر استفاده از SRC به جای OPC را میتوان به درصد کم آلومیناتهای تری کلسیم در SRC نسبت داد (حدود 3%)، به طوری که اثر حمله محلولهای شیمیایی در آب دریا نسبتاً محدود بود.
انواع سنگدانه
نتایج نشان می دهد که درصد افزایش مقاومت فشاری در سنین مختلف بین 8 تا 14 درصد برای محتوای سیمان 350 کیلوگرم بر متر، از 16 تا 21 درصد برای 400 kg/m3 و از 14 تا 20% برای 450 می باشد.
نتایج نشان میدهد که سنگدانهها باید درجهبندی خوبی داشته باشند و باید در برابر محلولهای کلرید قوی و واکنشهای سنگدانههای قلیایی مقاوم باشند، زیرا اگر خمیر در برابر انتشار کلریدها و واکنش دانههای قلیایی محافظت نکند، سنگدانههای مضر میتوانند به یونهای نمک نفوذکننده واکنش نشان دهند.
تقسیم استحکام کششی
نمونههای سیلندر برای کشش تقسیم آزمایش شدند و میانگین مقاومت کششی شکافته نهایی از بار کششی شکست تعیین شد. مقادیر بهدستآمده از استحکام کششی تقسیم شده متوسط در آورده شده است.
برای تمام مخلوط های بتن در سنین 28 و 90 روزه بتن، مقادیر درصد مقاومت کششی تقسیم شده در 90 روز با توجه به مقادیر مربوطه در 28 روز برای تمام مخلوط های بتن میانگین مقادیر درصد مقاومت کششی شکافته بتن مخلوط شده و عمل آوری شده در آب دریا پس از 90 روز از 60 تا 105 درصد مقادیر مربوطه پس از 28 روز از ریخته گری و بین 101 تا 107 درصد برای مخلوط های بتن مخلوط شده و عمل آوری شده در آب شیرین متغیر است.
مشاهده می شود که مقادیر درصد مقاومت کششی تقسیم شده به طور متوسط 10-49٪ برای همه مخلوط ها افزایش یافته است. و این مقادیر پس از 28 روز و 90 روز به ترتیب 7-26٪ و 22-49٪ بودند.
با افزایش محتوای سیمان برای هر دو مخلوط بتن آب دریا و آب شیرین، مقاومت کششی شکاف به ترتیب 2-18٪ پس از 28 روز و 4-23٪ پس از 90 روز افزایش یافت، در حالی که درصد افزایش در شکاف افزایش یافت. استحکام کششی پس از 28 و 90 روز به ترتیب 2-7٪ و 4-5٪ افزایش یافت، برای مخلوط هایی که در آب دریا مخلوط شده و پخته شده اند.
همچنین، استفاده از دولومیت در بتن به جای شن، مقاومت کششی شکافته را پس از 28 و 90 روز به ترتیب 38 تا 46 درصد و 22 تا 40 درصد افزایش میدهد.
نوع سیمان تأثیر محدودی بر استحکام کششی دارد زیرا افزایش مقاومت کششی بین 8 تا 11 درصد در هنگام استفاده از SRC به جای OPC می باشد.
استحکام کششی خمشی
آزمایشهای مقاومت کششی خمشی بر روی تیرها تحت بارگذاری دو نقطهای انجام شد و میانگین تنش کششی خمشی نهایی از بار خمشی شکست تعیین شد. مقادیر به دست آمده از مقاومت کششی خمشی متوسط در آورده شده است .
برای سنین بتن 28 و 90 روز. مقادیر درصد مقاومت کششی خمشی در 90 روز با توجه به مقادیر مربوطه در 28 روز برای همه مخلوط ها مشاهده می شود که میانگین مقادیر درصد مقاومت کششی خمشی پس از 90 روز از 74 به 91 درصد از مقادیر مربوطه در 28 روز برای برخی مخلوط ها کاهش یافته و 101-121 درصد برای مخلوط های G و K افزایش یافته است.
علاوه بر این، درصد افزایش مقاومت خمشی پس از 90 روز نسبت به مقاومت پس از 90 روز بین 107 تا 117 درصد برای مخلوط های بتن مخلوط و عمل آوری شده در آب شیرین است. مقادیر درصد کاهش یافته مقاومت کششی خمشی برای بتن مخلوط و عمل آوری شده در آب دریا نسبت به مقادیر مربوطه مخلوط شده و عمل آوری شده در آب شیرین ارائه شده است.
برای سنین مختلف بتن، محتویات و انواع سیمان و سیمان و سنگدانه. مقادیر درصد مقاومت خمشی پس از 28 و 90 روز به ترتیب 6-28٪ و 18-47٪ برای همه مخلوط ها کاهش یافت.
افزایش محتوای سیمان منجر به افزایش استحکام کششی خمشی 4 تا 5 درصد پس از 28 روز و 2 تا 3 درصد پس از 90 روز برای مخلوط های مخلوط شده و پخته شده در آب شیرین می شود.
پس از 28 روز 4 درصد افزایش یافت و پس از 90 روز برای مخلوط های مخلوط و پخته شده در آب دریا 4 تا 7 درصد کاهش یافت. به طور کلی، استفاده از دولومیت در بتن به جای شن، مقاومت خمشی را 15 تا 20 درصد پس از 28 روز و 8 تا 29 درصد پس از 90 روز افزایش میدهد.
استحکام باند کششی
نمونههای مکعبی از نوار تعبیهشدهشان بیرون کشیده شدند و میانگین استحکام باند بیرونکشی نهایی از بار باند بیرونکشی شکست تعیین شد. برای تمام مخلوط ها و بتن سنین 28 و 90 روز. مقادیر درصدی استحکام باند در 90 روز نسبت به مقادیر مربوطه در 28 روز برای تمام مخلوط های بتن میانگین مقادیر درصد استحکام باند پس از 90 روز در آب دریا 83 تا 92 درصد از موارد مربوطه پس از 28 روز از ریختهگری مخلوط و پخت شده است.
برای مخلوط هایی که در آب شیرین مخلوط شده و پخته شده اند، مقادیر درصد برای استحکام باند 103-107٪ بود. مقادیر درصد افزایش/کاهش استحکام باند برای بتن مخلوط و پخت شده در آب دریا نسبت به موارد مربوطه که با آب شیرین مخلوط شده و عمل آوری شده اند .
مقادیر درصد استحکام باند برای مخلوطهای بتن A و G 6% کاهش یافت و پس از 28 و 90 روز به ترتیب برای مخلوطهای بتن A و G به ترتیب 9-30% و 17-39% افزایش یافت.
درصد افزایش استحکام باند به دلیل افزایش محتوای سیمان و تغییر نوع سیمان و سنگدانه ها استحکام باند پس از 28 روز 3 تا 11 درصد و پس از 90 روز برای مخلوط های پخته شده در آب شیرین و دریا به ترتیب با استفاده از دولومیت به جای شن برای بتن مخلوط و پخت شده در آب شیرین، 2 تا 11 و 4 درصد پس از 90 روز افزایش یافت.
4. نتیجه گیری
بر اساس این مطالعه، نتایج زیر ممکن است حاصل شود:
بتن های مخلوط و عمل آوری شده در آب دریا دارای مقاومت فشاری، کششی، خمشی و چسبندگی بالاتری نسبت به بتن هایی هستند که در سنین اولیه 7 و 14 روزگی در آب شیرین مخلوط و عمل آوری شده اند. مقاومت پس از 28 و 90 روز برای مخلوط بتن مخلوط و عمل آوری شده در آب شیرین به تدریج افزایش می یابد.
محتوای سیمان در مخلوط های بتن تاثیر زیادی بر مقاومت و دوام بتن دارد. محتوای سیمان بیشتر باعث ایجاد استحکام پنج برابر بیشتر می شود، به خصوص برای نسبت آب به سیمان کم.
استحکام نیز تحت تأثیر نوع و خواص سنگدانه و نوع سیمان، سن و شرایط پخت است اما با نرخ کمتری نسبت به اثر محتوای سیمان. استفاده از SRCها ممکن است به مقاومت در برابر آسیب بتن در معرض آب دریا کمک کند.
افزایش محتوای سیمان و استفاده از SRC در بتن باعث افزایش مقاومت بتن در برابر زوال در برابر آب دریا و محلول های شور می شود.
در ساخت بتن باید دقت شود تا بتن متراکم غیر قابل نفوذ تولید شود تا در برابر حمله آب دریا مقاومت کند.
برای ارزیابی اثر آب دریا تحت قرار گرفتن در معرض مداوم و متناوب، یک روش آزمایش معنادار مورد نیاز است.
برای کسب اطلاعات بیشتر در رابطه با شرکت بتن شیمی زرین در سایت و وبلاگ بتن شیمی عضو شوید.