به استقبال فینال: لشگركشي سيتي ادامه دارد!

به گزارش ورزش سه، چند دقیقه قبل از شروع فينال جام حذفي ٢٠٢٣، دو چهره آشتاي قديمي، با کت و شلواري شيك و جذبه اي كه با افزايش سن و گذشت زمان كم رنگ نشده بود، با گرفتن  دستگيره هاي جام تاريخي حذفي، با يكديگر وارد زمين سبز درخشان ومبلي شدند كه در آفتاب شديد جلوه  ديگري يافته بود. اسطوره هاي دو باشگاه منچستر؛ سر الكس فرگوسن، سرمربي سابق يونايتد، پرافتخارترين مربي تاريخ بريتانيا و مايك سامربي، از بازيكنان برجسته دهه هفتاد منچسترسيتي.

پس از اينكه سرمربي و سر الکس كه اکنون با خمیدگی خفيفي راه می‌رود، جام را با احتیاط روی پایه خود قرار دادند. فرگوسن به سوي طرفداران منچستریونایتد در ومبلي چرخيد، و با شور و هيجان گذشته هاي شيرين ولي دور، هر دو مشت خود را به هوا بلند کرد و با شدت و قدرت هرچه تمام تر آنها را تکان داد.

اين شايد آخرين پيام رو در رو و پاياني سرمربي بزرگ يونايتد بود. معمار نابغه سه گانه يونايتد. يك فراخوانی، دعوت رسمي و بنوعي دستور مستقيم به شرکت فعالانه در رقابت خصومانه و حياتي. برای انجام یک اقدام و ماموريت خاص. و شايد درخواستي غيرمستقيم و عاجزانه از بازیکنان اریک تن هاخ تا تك تك ان ها را مجاب كند تا از این فرصت استفاده کنند. لحظه ايي كه فرگوسن ارزو مي كرد، اي كاش براي يك بار ديگر هم كه شده براي ٩٠ دقيقه روي نيمكت مي نشست و تيم را در دست مي گرفت. فقط براي اين نبرد، فقط همين يكي، تا شايد جلودار امپراتوري جديد شهر و كشور با پرچم هاي آبي باشد:

حافظ و پاسدار شاهكار ٣ گانه خود و يونايتد!
مناسب ترين گزينه، و بهترين شانس همين بود. حقيقتا اگر تيمي قصد داشت تا تلاش و سعي و كوشش لايزال سیتی را، برای نوشتن نام خود در کتاب های تاریخ فوتبال انگلستان و اروپا، منحرف و متوقف كند، آن تیم، منچستر با هدایت فرگوسن بود…

در حالیکه هیچ کس شانس زیادی براي اينتر در فینال اروپا قائل نیست  خیلی‌ها فکر می‌کردند که شاید، فقط شاید، یونایتد بتواند به سنگيني و زور تاریخ پاسخ دهد. قادر باشد تا روح پيشينيان خود را احضار کند و به رویای بزرگ سیتی خاتمه دهد، و پيش از اينتر، فتح ٣ گانه را، حتي اگر در فينال ليگ قهرمانان به پيروزي برسد، متوقف كند. از كوه نور يگانه و گرانبهاي بي بهاي كه قيمتي براي ان متصور نيست، به هر شكلي شده، محافظت كند؛ و حاجت و طلب قلبي سيتي را خاك و خاكستر كند.

یونایتد تلاش کرد. مردانه هم تلاش کرد. سرهای بالا، چشم در چشم. با غرور. بدون رسوايي.اما آنها نتیجه را با کمی امیدواری در این بین به حریف دادند و جشن آبی‌ها را به تماشا نشستند.

البته عملکرد سيتي در فينال، غلبه هميشگي را نداشت. حداقل نه از نوع و سطحي که اخیرا شاهد آن بودیم. نه انچه در برابر رقيب اين فصل خود، آرسنال در ليگ يا بایرن مونیخ و رئال مادرید در اروپا ديده بوديم، اما سيتي به اندازه کافی خوب بود تا یونایتد را كنار بزند. بايد اذعان كرد، آنها در لیگ و اندازه سيتي نیستند. به هر شكل، هنوز نه!
در پایان، ماموریت و وظیفه ای فراتر از ظرفیت و توان ان ها بود. نه تاریخ، نه فرگوسن، نه احساسات لبريز، نه مشت های تکان خورده، نه قدرت تماشاگران محلی و نه دعاهای پرشور و از اعماق قلب هواداران یونایتد در سراسر جهان، نمی توانست جلودار سیتی باشد.

سيتي به اندازه ايي خوب بود تا اجازه ندهد، هر یک از اين موارد ‌جلو دار شان باشد يا تغييري در هدف و مسیرشان ايجاد كند. رودخانه سيتي، سيال و خروشان به سوي دريا در جريان است. به سوي اقيانوس فوتبال اروپا.

بله، لشگركشي ادامه دارد، گوارديولا و سربازانش به دروازه هاي شهر نزديك شده اند و ديگر چيزي به فتح شهر نمانده است.
تا فرصتي هست فرار كنيد، پرچم هاي آبي به اهتزار در آمده اند و آسمان آبي آبي است.

اميرحسين صدر
٥ جون ٢٠٢٣