خبر : طراحی آلن راجرز، نیاز جدی پرسپولیس!

به گزارش “ورزش سه”، البته توجه به تاریخ از سوی باشگاه‌های ورزشی بسیار پسندیده است و اغلب مورد حمایت هواداران هم قرار می‌گیرد اما در مواجهه با پیراهن جدید پرسپولیس در همان نگاه اول این سوال به ذهن می‌آید: چرا تیمی که نام، لوگو و پیشینه خود را از تخت‌جمشید به ارث می‌‍برد، اصرار دارد که یک طرح بزرگ از بازمانده شهر پارسه را هم روی پیراهن خود بیاورد؟

حتی برای آنهایی که خارج از ایران نام «پرسپولیس» را بشنوند و یک بار آن را در موتورهای جستجوگر بنویسند، چیزی جز تخت جمشید نمی‌آید. به عبارتی همین حضور نام پرسپولیس در میادین ورزشی، زنده کردن نام جایی است که این باشگاه با اصرار خود یا شرکت تولیدکننده البسه، سعی کرده آن را به صورت مستقیم روی پیراهن نیز بیاورد.

شاید البته اگر این طرح با شکلی مینیمال روی پیراهن پرسپولیس درج می‌شد، این انتقاد را متوجه خود نمی‌دید. چه بسا که در سالهای گذشته باشگاه پرسپولیس از شیر دال هخامنشی، درفش کاویانی و… به صورت ساده و کمرنگ در چند قسمت مختلف البسه خود استفاده می‌کرد و همین کمینه‌گرایی باعث زیبایی هرچه بیشتر لباس شده بود. اما حالا چیزی که با آن روبرو می‌شوید لباسی است بسیار شلوغ که شاید برای یک جشن قهرمانی بسیار جذاب باشد اما برای تماشای 90 دقیقه فوتبال، نامناسب است و حتی ممکن است شلوغی آن، چشم‌ها را آزار بدهد؛ همانطور که انتظار نداریم در یک مراسم رسمی، به جز تناسب نسبتی بین کت و شلوار و کراوات و کفش میهمانان برقرار باشد.

به عبارتی آنچه کمتر در طراحی لباس در فوتبال ایران به آن توجه می‌شود، کاربرد این پیراهن هاست. پرسپولیس می‌تواند برای لباس جشن قهرمانی خود از طرح تخت جمشید هم استفاده کند و چنین لباسی بسیار هم جذاب و در صورت بازاریابی، پرفروش خواهد بود اما برای زمین مسابقه، هیچ چیزی بهتر از یک طرح ساده و مینیمال نخواهد بود. کافی است به لباس‌ اول تیمهایی مثل منچستریونایتد، رئال مادرید و… توجه کنید تا مصادیق بارز از این تعریف را ببینید.

اگر قرمزها قصد داشتند که با این طراحی به تاریخ نام خود توجه کنند، می‌توانستند این گذشته‌گرایی را با بازطراحی پیراهن دهه 1350 انجام دهند. پیراهنی بسیار ساده با الهام از تیم فوتبال آرسنال که رنگ قرمز غالب با آستین سفید را در خود داشت و با شورت سفید و جوراب قرمز، شناسنامه این باشگاه بزرگ ورزشی را به خود اختصاص داده است (طرح این پیراهن به توصیه آلن راجرز سرمربی وقت باشگاه انجام شد).

پیراهن دهه 1350 البته محبوبیتی شگفت‌انگیز در میان هواداران پرسپولیس هم دارد و حتی پیشکسوتان این تیم نیز با خرید دوباره این پیراهن علاقه خود را به آن نشان دادند. همچنین در سایت‌های غیررسمی لباس ورزشی فروشی هم این پیراهن جایگاه به خصوصی دارد و باوجود بهای بیشتر، خریداران زیادی را متوجه خود می‌بیند.

البته در نهایت این چیزی است که باشگاه پرسپولیس باید انتخاب می‌کرد اما چه بهتر بود که قرمزها لباس اول خود را ساده‌تر برمی‌گزیدند و حتی اگر اصرار به این طرح داشتند، آن را با چند تغییر توناژ رنگی، به عنوان لباس سوم معرفی می‌کردند که در اروپا نیز با طرح‌های فانتزی و برای فروش بیشتر نزد هواداران طراحی می‌شود.

نکته مهم این است که سلیقه عمومی در فوتبال ایران به طرح‌های پر نقش و نگار و پر زرق و برق گرایش دارد. به ندرت تیمی در لیگ برتر ایران پیدا می‌کنید پیراهنی ساده و اصطلاحا بدون قر و فر به عنوان لباس خود استفاده کند. به یاد بیاورید که آلومینیوم اراک از تصویر امیرکبیر روی پیراهن خود استفاده کرده بود!

این نکته که سرخپوشان در زمان رونمایی از کیت فصل جدید، لباس‌های دوم و احیانا سوم را هم معرفی نکردند، نکته مهمی است. باشگاه پرسپولیس در دو فصل اخیر سعی کرده با عرضه لباس‌های هواداری با قیمت نازل، بازار فروش لباس را در دست بگیرد اما برای باشگاهی که 24 ساعت قبل از نخستین دیدار فصل تنها لباس اول خود را رونمایی و برای پیش فروش عرضه می‌کند، طبیعتا پیدا کردن بازار مناسب هم کار آسانی نخواهد بود.

البته اینکه باشگاه پرسپولیس به اصالت نام و نشان خود و همچنین علایق هواداری توجه کرده، نکته مهمی است اما این توجه به هیچ وجه از نظر زیبایی شناسی در جایی نیست که نمره قبولی بگیرد.

زیبایی، موضوعی است که در فوتبال ایران چندان جدی گرفته نمی‌شود و گام‌های برداشته‌شدن به سمت آن، کوچک و قابل اندازه‌گیری است.