چند دلیل که احتمال لغزش پرسپولیس را کم می‌کند!

به گزارش “ورزش سه”، شاگردان یحیی گل‌محمدی در حالی به استقبال دیدار با پیکان می‌روند که 5 برد متوالی، این تیم را به صدر جدول لیگ برتر و مرحله نیمه نهایی جام حذفی رسانده است. حالا آنها برای سومین بازی متوالی در ورزشگاه آزادی و مقابل تماشاگران خودی بازی خواهند کرد و جالب اینکه دیدار بعدی این تیم نیز در همین استادیوم خواهد بود.

با این حال پرسپولیس در سال جدید نشان داده که استادیوم برای این تیم تفاوتی ندارد و آنها در هر شرایطی از پس حریفان برمی‌آیند. پرسپولیس با ترکیبی متشکل از بازیکنان طراز اول، نیمکت پرستاره، کادرفنی باتجربه، روحیه مطلوب و شخصیت قهرمانی پکیجی ویژه را برای فتح لیگ برتر در اختیار دارد و این شاید بزرگترین امیدواری شاگردان یحیی در سه بازی پایانی فصل باشد.

1. بازگشت به موقع به روزهای خوب
اگر قرار بود تیمی در طول یک فصل یک افت را تجربه کند و به روزهای خوبش باز گردد، این بهترین حالت ممکن بود. پرسپولیسی‌ها نیم فصل دوم را بسیار بد آغاز کردند، سه باخت از چهار باخت فصل خود را در همین برهه در کارنامه خود ثبت کردند به طوری که صدر و حتی رده دوم را هم از دست دادند. تا اینکه بعد از باخت شوک آور به هوادار به خود آمدند و با حذف سپاهان در نقش جهان، امید بازگشت را در قلب‌های قرمز زنده کردند و روند پیروزی‌ها آغاز شد. اگرچه یک رقابت شش امیتازی را به سپاهان واگذار کردند اما با بردی ارزشمند در «دربی 100»، پاداشی فراتر از تصور خوشبین‌ترین سرخ دل‌ها گرفتند؛ و آن بازگشت به صدر بود. امتیاز از دست دادن سپاهان به قیمت ربودن صدر (و شاید قهرمانی) توسط ارتش سرخ تمام شد. اگرچه روی کاغذ، سخت‌ترین «خان» این مسیر، همان «دربی 100» بود که جان سالم به در بردند اما برآیند حساسیت و رقابت نفس‌گیر سه ضلع اصلی فوتبال ایران و تیم‌های روبری آنها، نشان از سه بازی دشوار پیش روی پرسپولیس دارد.

2. شخصیت قهرمانی و تجربه بیشتر در تحمل فشار
بیشتر سرخپوشان تجربه قهرمانی در لیگ برتر، جام حذفی و سوپرجام را دارند و پرسپولیس به اندازه کافی شخصیت قهرمانی داشته است. بعد از افول دهه هشتاد خورشیدی، بعد نشستن برانکو روی نیکمت سرخ‌ها، پرسپولیس همیشه مدعی شماره یک قهرمانی بوده است. آنها در سال‌های اخیر اقسام فشارهای خرد کننده را تحمل کرده‌اند و شکست و پیروزی‌های مختلفی را تجربه کرده‌اند. استرس‌هایی که روزهای دشوار لیگ و شب‌های جان فرسای لیگ قهرمانان آسیا، پرسپولیسی‌ها را حسابی آب دیده کرده است و انتظار می‌رود بیش از دو رقیب جدولیشان در مقابل فشارهای ویران کننده روزهای پایانی لیگ مقاوم باشند. حتی اگر فشارهای خارج از مستطیل سبز بیش از داخل زمین باشد. یک نمونه دم دست، آرسنال است که هفته‌های اخیر، به همین دلایل نداشتن شخصیت قهرمانی و نبود تجربه کافی بازیکنان، صدر لیگ جزیره و به احتمال زیاد قهرمانی را از کف دادند. اگرچه در چنین شرایطی فشار روی تیم بالاتر بیشتر است اما سرخپوشان با چنین شرایطی بیگانه نیستند و بارها پیشتر این شرایط را به ویژه در زمان برانکو تجربه کرده‌اند. مصداق‌های زیادی برای این مسئله در ذهن فوتبال دوستان مانده است، مانند باخت به نفت تهران در کورس قهرمانی با رقیبی نوظهور در لیگ پانزدهم (1395)، برد در جم در هفته پایانی لیگ هیجدهم (1398) و رقابت شانه به شانه با سپاهان در هفته‌های پایانی لیگ بیستم (1400) یا بازی‌های فوق حساس در آسیا که شاید تنها یادآوری بازی نیمه نهایی فصل 2020 لیگ قهرمانان مقابل النصر عربستان کافی باشد.

3. عمق اسکواد
برخلاف فصل‌های پیشین، این فصل پرسپولیس عمق اسکواد رضایت بخشی داشت و دست کادر فنی در چینش نفرات به اندازه کافی باز بود. فصل‌های اخیر پرسپولیس حضور هوشمندانه‌ای در بازار نقل و انتقالات داشته و یارگیری آنها مقعول بوده است به گونه‌ای که محرومیت و مصدومیت‌ها که بخش همیشگی فوتبال حرفه‌ای است، آسیب زیادی به این تیم نزده است. در هر پست، تقریباً دو بازیکن قابل اعتماد آماده حضور در ترکیب هستند. به عنوان نمونه در هافبک دفاعی مصدومیت کامیابی نیا و محرومیت سرلک (برای بازی پیش رو مقابل پیکان) با حضور اسدبیگی، نگرانی زیادی برای کادر فنی و هواداران ایجاد نمی‌کند. از طرفی در مواقعی که بازی با ترکیب اصلی گره بخورد، نمکیت پرسپولیس به قدری پُر هست که انتظار داشت با بلند شدن یک نفر از روی نیمکت دل هواداران قرص شود و با ورود به زمین گره بازی را باز کند. به نظر می‌رسد این موهبت، یکی از نقاط قوت پرسپولیس برای سه بازی پیش رو است. 

4. آمادگی ستاره‌ها

یکی از کارهای سخت این روزها (و شاید کل این فصل) در پرسپولیس، پیش‌بینی گلزن بازی پرسپولیس است. آمار آقای گلی (گولسیانی به لطف ضربات پنالتی) قابل اعتنا نیست و بعد از کوچ یکباره لوکادیا، مانند کل لیگ، گلزن خاصی را نمی‌توان با قاطعیت معرفی کرد. اما تمامی عناصر تیم در حال حاضر وضعیت مطلوبی دارند، عبدی پس از بیش از نیم فصل خاموشی، بلاخره خودی نشان داد، عیسی برگشته، ترابی روزهای افول اوایل نیم فصل را پشت سر گذاشت، بیرانوند، گولسیانی، پورعلی گنجی، نعمتی، اسماعیلی فر، سروش و بیشتر نفرات دیگر نیز، عملکرد با ثبات خود در طول فصل را حفظ کرده‌اند. حتی غیبت یک دو بازیکن سرخ‌ها را خیلی نگران نمی‌کند و این در مقایسه با دو رقیب مستقیم جدول مزیت قابل توجهی است؛ به عنوان مثال استقلال را بدون قایدی و سپاهان را بدون مغانلو تصور کنید تا متوجه شوید این فصل پرسپولیس متکی به یک نفر نبوده و حریفان سردرگمی زیادی برای مهار نفرات این تیم داشته‌اند.

5. یحیی، تنها مربی دارای سابقه قهرمانی لیگ برتر
یحیی گل محمدی هر وقت به نقطه پایان صبر هواداران پرسپولیس نزدیک می‌شود، به یک باره مثل آتش زیر خاکستر می‌درخشد. بعد از فصلی بدون جام (فصل 1401-1400)، با یارگیری منطقی نیم فصل را با اختلاف امتیازی خوبی در صدر به پایان رساند. افول در اویل نیم فصل دوم، مجدد یحیی را به لبه پرتگاه نزدیک کرد و به تدریج در حال از دست دادن سکوها بود که با یک برد شیرین و کنار زدن سپاهان در نقش جهان و در ادامه بازگشت به روند پیروزی و مهمتر از هر چیز، برد دربی در یک بازی تاکتیکی و حساب شده، به تنظیمات خود برگشت. در نیمکت‌های خالی از قهرمان لیگ برتر، بعد از جدایی قلعه نویی از گل گهر، گل محمدی تنها مربی حال حاضر لیگ برتر است که تجربه قهرمانی لیگ را در کارنامه دارد. او باتجربه‌ترین مربی لیگ برتر و با اندکی اغماض شاخص‌ترین مربی ایرانی حال حاضر است. صرف نظر ضعف‌هایی که بعضاً سوهان اعصاب پرسپولیسی‌ها می‌شود، یحیی یکی از عناصر امید قرمزهای پایتخت برای بالا بردن جام رزین لیگ برتر است. از طرف دیگر، یحیی می‌داند وقتی مربی پرسپولیس باشی، به پایان بردن فصل بدون جام یک شکست محسوب می‌شود و جاه طلبی قرمزها به سطحی رسیده است که تحمل دو فصل نبردن جام را به یحیی نخواهند داد. حفظ امید دوگانه برای پایان بردن فصلی درخشان تنها با قهرمانی در لیگ ممکن می‌شود، چیزی که پیشتر فقط از دست دو اسطوره پرسپولیس، یعنی علی پروین و برانکو ایوانکوویچ بر آمده است. هم ردیف شدن با نام پروین دستاورد کمی نیست که یحیی در سر می‌پروراند، پیش‌تر نام‌های بزرگی مانند علی دایی و حمید استیلی با از پس آن برنیامده‌اند و با تلخ‌کامی نیمکت تیم محبوب خود را تحویل داده‌اند. باید منتظر ماند و دید که آیا مرد 52 ساله‌ی آرام و موقر سرخ‌ها قدر این فرصت را می‌داند؟

علی پشابادی